bajki poemiksowe
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny

pszren

nie jest to wprost o bajkach poemiksowych, ale jednak trochę na temat Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

opisali mnie jako autora bajek! super!

(w razie czego - to nie ja dodałem Very Happy

).

pszren

Samuraj Jojuno został zaproszony na święto ogrodów. Kiedy większość uczestników święta już odkładała narzędzia, samuraj Jojuno był nadal pełen energii. Ludzie siedzieli wygodnie na matach pijąc soki owocowe, a samuraj Jojuno ciągle pracował. Nawet kiedy ramiona samuraja Jojuno były już pełne zmęczenia, on nie przestawał, aż cały ogród był ukończony. Mistrz Shijuno pokazał swojemu uczniowi, leniwemu Mitsune, że tylko tacy jak samuraj Jojuno dokonują wielkich dzieł.

ciekawe czy się podoba, no i czy przesłanie jest właściwe?

I.Inni

Tym razem banalne. Moją ulubioną bajką wciąż pozostaje ta o tym, jak to sztuka poemiksu była zakazana i dlaczego.

Rybb

Szedł sobie raz Rybb i rozmyślał
Jak to się stało - myślał- że sam jestem w swoim poemiksie i nie wiem gdzie iść?
Poszedł w lewo, w prawo, w dół, w góre. Latał nawet i ciągle mu było mało.
Fajnie jest być w swoich poemiksach- myślał- ale poczuł sie samotny
Opowieść robiła się smutna, a Rybb zwolnił tempo i szedł teraz spacerkiem. Po drodze, zauważył wiele z tego co przegapił wcześniej, ale reflektował to wszystko w skupieniu.
Zaprosze tu więcej ptactwa i w ogóle znajomych zaproszę i nieznajomych też zaproszę - nawet tych spoza granic wyobraźni. Nadal jednak czuł sie samotny. Wszystko wkoło ćwierkało, chichotało radośnie, niekiedy szlochało i wzdychało, a Rybb stwierdził, że fajnie być w swoim poemiksie. Bo tylko tutaj można byc naprawdę i zatrzymać czas. Dla innych

pszren

bajka z przesłaniem! mam nadzieję że dobrze odczytałem to, co czujesz. też chciałbym więcej, też myślę że daję coś od siebie, a efekty są małe... dlatego w sobie znajduję ogień, zapał, i tworzę.

a jeśli z zapraszaniem, przyciąganiem wielu osób kiedyś wyjdzie, to super!

fajnie było przeczytać tę bajkę. myślę, że warto tworzyć bajki poemiksowe, moim zdaniem to świetna sprawa, tak dla czytelnika, jak i dla autora. to sposób na głęboki dialog.

pszren

Samuraj Jojuno postanowił tworzyć w samotności. Z dala od zgiełku i codzienności, sięgał do nowych technik poemiksowych, a jego umysł pracował bardzo precyzyjnie. Jednak po jakimś czasie samuraj Jojuno znudził się tą samotnością, i poszedł do miasta, aby usłyszeć nowinki z dworu cesarza, i aby dotknąć ciał pięknych kobiet. Po pewnym czasie jego poemiksy straciły styl wypracowany w samotni samuraja, i wtedy Jojuno wiedział, że musi znowu odciąć się od hałasu.

pszren

Samuraj Jojuno chciał odpocząć. Jego dłonie nie były tak precyzyjne, jak kiedyś, a każdy nowy dzień, przynoszący mnóstwo spraw i obowiązków, oddalał twórcę od podejmowania tematów ambitnych i układania przemyślanych znaków graficznych. Samuraj poszukiwał najlepszego sposobu odpoczynku, słuchał cichej muzyki, spacerował nad strumieniem i biegał po plaży. Jednakże cały czas myślał o niskiej jakości swoich poemiksów, i zamiast wypoczywać, męczył się. Kiedy już prawie nie było ratunku dla samuraja Jojuno, gejsza Jojuko podpowiedziała samurajowi wspaniały sposób na odpoczynek. Od tej pory samuraj ciągle tworzył poemiksy, a że była to jego ulubiona czynność, zamiast męczyć się - odpoczywał.

pszren

W trakcie codziennej medytacji, samuraja Jojuno naszło nieznane uczucie. Nigdy przedtem nie czuł takiej pustki, a zarazem takiego napięcia. Nie był to strach, ani nie było to przeczucie niebezpieczeństwa. Samuraj Jojuno mógł czynić cokolwiek, wiedział, że jego umysł jest przygotowany do stawienia czoła najtrudniejszym zadaniom, i że jego ciało jest zdolne do perfekcyjnych zachowań. Samuraj Jojuno powstał, sięgnął po papier, polał miecz czarnym tuszem, i na lecącym papierze jednym cięciem umieścił przepiękny znak.

pszren

Samuraj Jojuno poszedł na spotkanie z wieloma poemikserami. Spotkanie zaplanowano w labiryncie mieszczącym się niedaleko pałacu cesarza. Samuraj Jojuno chodził po labiryncie i spotykał różne osoby, zarówno bardzo utalentowane, inteligentne i przyjacielskie, jak i ludzi tępych, oszustów i szkodników, wrogo nastawionych wobec poemiksu. Samuraj Jojuno dziwił się i smucił, gdyż sądził, że poemikserzy potrafią rozmawiać kulturalnie i że są pełni wzajemnej przyjaźni. Jednakże z rozmów, usłyszanych w różnych miejscach labiryntu, ukazywał się obraz dużo bardziej pesymistyczny. Te oskarżenia, złośliwości, niechęć i zazdrość bardzo zaniepokoiły samuraja Jojuno. Oszczercy nie mówili logicznie, ich dowody były błędne a ich oskarżenia wzajemnie sprzeczne, jednakże kłamliwe i głupie słowa były tak często powtarzane, że ludzie woleli im wierzyć, niż słowom Mistrza Shijuno i jego uczniów, nawet tak zbuntowanych, jak samuraj Jojuno. Samuraj Jojuno wiedział, że słowa wrogie poemiksowi są oparte na złych sercach, a słowa błędne na fałszywych podstawach. Samuraj Jojuno nie potrafił jednak przekonać przyjaciół o szlachetności i wspaniałości sztuki poemiksu. Było jasne, że od talentu i umiejętności poemikserów mających dobrą wolę zależy przyszłość tej sztuki.

pszren

Samuraj Jojuno zastanawiał się nad sensem sztuki. Tworzenie poemiksów sprawiało samurajowi Jojuno przyjemność, a podczas kładzenia na papierze poszczególnych znaków umysł samuraja był spokojny i radosny. Jednakże wielu przyjaciół samuraja Jojuno tworzyło poemiksy dla sławy, lub dla pieniędzy. Samuraj Jojuno zapytał Mistrza Shijuno o ocenę takiej motywacji do tworzenia poemiksów, ale Mistrz Shijuno wolał pozostawić sprawę motywacji poszczególnym twórcom, szanując ich postawy, tak samo jak szanował ich metody twórcze, tematykę ich prac czy techniki artystyczne. Samuraj Jojuno zrozumiał, że zadawanie takich pytań oddala go od sztuki, i postanowił od tej pory po prostu tworzyć, bez zastanawiania się nad rzeczami dla artysty nieistotnymi.

Gejsza Jojuko napisała długi traktat na temat sensu sztuki poemiksu. Kiedy zaproponowała odczytanie go Samurajowi Jojuno, ten odrzucił propozycję, mówiąc o małym znaczeniu teoretyzowania i potrzebie artystycznego mistycyzmu. Gejsza Jojuko widziała talent samuraja Jojuno, widziała także jego poemiksy, pełne autentyzmu i piękna, ale pozbawione wyrafinowanej techniki. Gejsza Jojuko pokazała samurajowi Jojuno wspaniałe przykłady poemiksów, których jednakże samuraj Jojuno nie potrafił zrozumieć. Potem gejsza Jojuko podawała samurajowi Jojuno proste podpowiedzi, umożliwiające delektowanie się wspaniałością pokazywanych poemiksów. Wtedy samuraj Jojuno postanowił poznawać teorię poemiksu, sięgając do wielu różnych poglądów, i opanowując najbardziej wyrafinowane nauki.

pszren

Aby stworzyć doskonały poemiks, poza techniką rysunkową i treścią, którą chce się uwiecznić, trzeba mieć czysty umysł i czyste ciało. Samuraj Jojuno pragnął oczyścić swoje ciało, i przygotował się do kąpieli. Jako że zimna woda oczyszcza umysł, samuraj Jojuno umył się w lodowatym wodospadzie. Jednakże zimna woda nie oczyściła jego ciała. Samuraj Jojuno wykąpał się w gorącym gejzerze, i jego skóra stała się czysta i świeża. Niestety, gorąca woda uczyniła samuraja Jojuno sennym, i nie był on w stanie tworzyć ciekawych poemiksów. Samuraj Jojuno zastanowił się, i od tej pory najpierw kąpał się w gejzerze, zaraz potem biegł do wodospadu, i tak - wspaniale oczyszczony - mógł tworzyć poemiksy.

Rybb

Bajki poemiksowestanowią jakość samą w sobie. Osobiście bardzo przyjemnie mi sie je odbiera. Nic dodac nic ująć. Inspiracja wschodem jest w nich kluczowym elementem, gloryfikuje zagadnienia poemiksu w sposób przystępny i mitotwórczy. Fajna sprawa i tyle

pszren

Rybb, wielkie dzięki za miłe słowa!

na stronie wszystkie 16 bajek z drugiego cyklu, zapraszam:
[link widoczny dla zalogowanych]

pszren · Wysłany: Czw 10:20, 20 Mar 2008 Temat postu:

Gejsza Jojuko znudziła się ciągłym pocieszaniem samuraja Jojuno. Gejsza postanowiła zmusić samuraja do spełaniania jej zachcianek, i do uwiecznienia jej w wielkich dziełach. Kiedy jednak samuraj kazał jej pozować przez długie godziny, i opowiadać najskrytsze sekrety, gejsza sama wzięła pędzel i rozpoczęła tworzenie poemiksu autobiograficznego. Samuraj Jojuno żałował, że to nie on opisał życie gejszy Jojuko, i zazdrościł jej przyszłej sławy.