Wysokie Obcasy

I.Inni · Wysłany: Nie 22:16, 19 Mar 2006 Temat postu: Wysokie Obcasy

Dodatek dla kobiet, dołączany w każdą sobotę do Gazety Wyborczej. Pod "Agendą" (czyli recenzjami książek, filmów, muzyki, itp.) są prace różnych artystów (np. grupy Twożywo, Agaty Chmielewskiej), które można nazwać poemiksami.

pszren · Wysłany: Pon 7:56, 20 Mar 2006 Temat postu:

moje ulubione czasopismo! solidnie robione. zwykle jest w nim jakiś niezły reportaż. estetyka niezła. mimo że traktuję "obcasy" humorystycznie, to zaglądam do nich, i też miałem myśli poemiksowe.

grafika prasowa w dzisiejszych czasach korzysta z wielu form. poemiksy też się zdarzają, fajnie jakby jeszcze oni wiedzieli że to są poemiksy. myślę że niestety nie traktują tych dzieł jako należących do jakiegoś gatunku, po prostu je robią, najczęściej traktując to jako rzemiosło, nie jako sztukę. taka postawa powoduje, że trudniej świadomie się rozwijać artystycznie. grafika prasowa idzie za modą, naśladuje blogi i reklamy.

poza tym mają niezły nośnik, czyli dołączanie do gazety to niezła dystrybucja. próbowałem nawet coś takiego zrobić z broszurkami, z jakimiś zinami się udało, z innymi nie. może już czas pomyśleć o takich działaniach, niezłej dystrybucji broszurek poemiksowych?

a może warto odezwać się do obcasów czy jakiegoś podobnego pisma, niech zamieszczają nasze poemiksy?

I.Inni · Wysłany: Pon 16:59, 20 Mar 2006 Temat postu:

pszren · Wysłany: Pon 17:15, 20 Mar 2006 Temat postu:

fajnie że temacik się kręci. zastanówmy się, co to znaczy "znany i uznany". rozumiem że masz na myśli że nie liczy się jakość, tylko promocja. w sumie masz rację, Lentilka w Bohumilku myśli podobnie.

ale czy tak powinno być? pokolenia przemijają, wiele arcydzieł jest niezauważanych, wygrywają głupoty i rzeczy złej jakości.

chyba że stawiać na młode pokolenie, wyrosłe w systemie papki kulturalnej. wniosek: trzeba zainteresować poemiksem w odpowiedni sposób nastolatków. nastawić się, że nie wszystko będzie miało głębszą treść, ale ta może "czasem przyjdzie z czasem". ale przede wszystkim będą umieli się promować. byle tylko nie odrzucili poemiksu, ze swojej istoty łączącego różne wymiary, czyli raczej trudnego... zobaczymy jak to będzie, myślę że będzie trudno.

mam przed sobą wysokie obcasy, nr 361. okładka poemiksowa jak najbardziej. hasło "haftujemy" przypomina trochę zachęty do poemiksowania (bez skojarzeń z ostrzeżeniami poety niekonwencjonalnego - pasek 12 poznajemy Bohumilka). hafty z głębi numeru (str 45, 46) rzeczywiście przypominają poemiksy. to są poemiksy. skoro piszą "malowanie jest passe", to niezbyt warto się ich przemyśleniami przejmować.

w ogóle, słusznie zauważasz, że w czasopismach (w tym w "Wysokich Obcasach" znajduje się przy dobrej woli pełno poemiksów. wystarczy zeskanować prawie dowolną stronę, i jest poemiks. ale...

zależy jak traktujemy sztukę, jak traktujemy poemiks. ja widzę te rzeczy dosyć swobodnie. zawsze tak było. konserwatyści nie uznają wielu świetnych wierszy za wiersze. myślę że "tradycyjne" (czyt okołodziewiętnastowieczne) rozumienie poezji nie wystarcza do poemiksowania.

muszę kończyć, dodam tylko, że hasło reklamowe "daily facials" brzmi dosyć dwuznacznie Very Happy

Mei · Wysłany: Nie 21:07, 26 Mar 2006 Temat postu:

pszren · Wysłany: Pon 9:03, 27 Mar 2006 Temat postu:

no właśnie, ludzie czasem mylą pojęcia - za kogoś znaczącego artystycznie biorą kogoś, kto jest w popularnych pismach. czasem sława potwierdza wielkość, jednak często dotyka ludzi mikrych, a omija wielkich, w każdym razie nie jest gwarancją wielkości artystycznej. oczywiście bardzo dobrze, że popularne pisma publikują dziełka ambitniejsze, ale w niektórych pismach arcydzieł po prostu nie będzie, albo będą w "bardzo spłycającym kontekście".

sławę uzyskuje się przez bycie publikowanym, pojawianie się w telewizji i innych mediach. ale tam zapraszać chcą sławnych, więc sławnym nie należy się stać, należy już być. konkursy na gwiazdy, kastingi (bez skojarzeń z sex-do), też są jakąś drogą, trochę w nich laboratorium a trochę przypadkowości.

ja zwykle kończę rozmowy z dziennikarzami obrażaniem ich i gadką, że są szkodnikami (tak często jest, tylko nie zawsze dyplomatycznie jest to mówić - ale to jest właśnie granica między grzecznością a kłamstwem, której czasem nie warto przekraczać - oczywiście nie zachęcam do bezpodstawnej krytyki bezsensownej każdej działalności umysłowej, popularyzatorskiej czy artystycznej, tylko proponuję refleksję nad sensem głębszym aktywności ludzkiej), więc trudno się dziwić, takie mamy społeczeństwo (a ROBOT od niuni ma teorię na ten temat Cool

)

jak popularyzować poemiks w czasopismach docierających do wielu wartościowych ludzi? takich, którzy mogliby coś w poemiksie pozytywnego zrobić. rozumiecie, oni nie chcą zbyt ambitnych dzieł, ani artystów zbyt wysokich lotów, ale w poemiksie mieszczą się różne poziomy przekazu, od myśli głębokich, po żarty i luźne spostrzeżenia. to się mogłoby spodobać.

pszren

w wysokich obcasach kolejny poemiks agaty bogackiej (znanej raczej jako malarka, np: [link widoczny dla zalogowanych]).

poemiks przedstawia w uproszczony sposób mieszkanie (widać okna, stół, na stole klucze). są też dwie postacie - głowy, reszta ciał otoczona kocami czy czymś takim, w każdym razie przedstawiona w sposób konturowy. głowa mężczyzny, oczy przymknięte, głowa kobiety pochylona, widok od tyłu.

dominuje fiolet, jest też czerń.

tekst: "cokolwiek myślisz/nie mów mi".

głębokie, ciekawe.

w ogóle, poemiksy często składniają do myślenia. dla osób nieprzygotowanych, albo wstawione w przeciętny kontekst, poemiksy będą zaskoczeniem. np. dziś praca grupy twożywo w wyborczej jest pośród zwykłych artykułów - myślę że wielu czytelników serio się będzie zastanawiać, o co chodzi.

w ogóle, jednak warto pamiętać, że poemiks to forma, nie nośnik. tak jak pamiętamy że w cyklu "rysuje ..." w obcasach były zamieszczane komiksy, rysunki i poemiksy, to warto przypominać, że gazeta to tylko nośnik, podobnie jak plakat czy film. poemiks czy komiks, to formy. no i warto propagować świadomość poemiksową, niektórzy ludzie tworzą poemiksy, nadal nie wiedząc o tym, bez świadomości sztuki. nie należy twórców ograniczać, ale warto im podpowiadać różne możliwości, o to tu chodzi.